Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει στον λαό να μη τον κυβερνήσουν άνθρωποι ικανότεροι απ’ ό,τι του αξίζουν. Αλλά είναι το καλύτερο διαθέσιμο πολίτευμα”! Η τελευταία φράση σώζει το ρητό κι εμείς θα συμπληρώναμε πως έχουμε δημοκρατία όταν ο ηγέτης κάνει ό,τι οφείλει και δεν έχουμε όταν κάνει ό,τι αποφασίζει.
Τεράστιο το θέμα, ανεξάντλητο κι έτσι θα εστιάσουμε στα προεόρτια του μεγάλου πανηγυριού που πλησιάζει και λέγεται Εθνικές Εκλογές. Και μάλιστα θα παραμείνουμε στον μικρόκοσμο του δικού μας περιβάλλοντος που ξέρουμε καλά. Το κείμενο δεν θα είναι, πάντως, πανηγυρικός…
Θα καταγράψουμε τι συναντάμε σε γιορτές και εκδηλώσεις, τι βλέπουμε στις λαϊκές αγορές και τι προσλαμβάνουμε περιτρέχοντας τις σελίδες του facebook και του instagram.
Όπου και να γυρίσεις σε κάποια γιορτή, σκουντουφλάς πάνω σε υποψήφιο (αυτό θα κορυφωθεί, βέβαια, όταν μπούνε στο παιχνίδι κι αυτοί των ψηφοδελτίων των δημοτικών εκλογών)!
Θα σε χτυπήσει, ο υποψήφιος, με οικειότητα στην πλάτη σαν να είστε κουμπάροι (μπορεί
και να είστε, ποιος θυμάται;) και θα σου χαρίσει ένα χαμόγελο 100πλάσιας ισχύος από κείνο της Τζιοκόντας! Κι εσύ, ενδόμυχα, θα νιώσεις σπουδαίος, αφού σε θυμάται ένας τέτοιος άν-
θρωπος. Έχεις μπει ήδη στο κλαμπ των σπουδαίων. Άσχετα αν, μετά την εκλογή, πας για κάποια χάρη και σου πει ο βουλευτής “πώς είπαμε ότι λέγεσαι”;
Παλιότερα, ο υποψήφιος θα σου έδινε κι ένα μπιλιετάκι με το όνομα, τη ρετουσαρισμένη φωτογραφία και το τηλέφωνό του -το οποίο τηλέφωνο δεν ίσχυε μετά τις εκλογές- για πάσα
χρήση. Τώρα, βέβαια, δεν μοιράζονται μπιλιετάκια καθότι οι υποψήφιοι είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι, τους ξέρουμε και μας ξέρουν. Γενικώς ξερενόμαστε! Κάποιοι έχουν καταστεί δεινόσαυροι της πολιτικής και δεν λένε ν’ αφήσουν τη σπηλιά που λέγεται Βουλή των Ελλήνων. Ένας, μάλιστα, περηφανεύεται πως μπαίνει στα ψηφοδέλτια για έκτη φορά. Δεν είναι για χόρταση, αδερφέ…
Παλιότερα, οι υποψήφιοι κερνούσαν και κανένα τσιπουράκι στα καφενεία που επισκέπτονταν. Τώρα κερνάνε μόνο υποσχέσεις και “θα”. Όχι θαύματα, ασφαλώς… Τώρα, σπεύδουν να τους κεράσουν οι κομματοφρουροί των χωριών, προσβλέποντας σε μελλοντική χάρη, που αντιστοιχεί στην απαίσια λέξη “ρουσφέτι”. Που, ας το πούμε παρενθετικά, έχει άμεση ανταπόκριση με την άλλη τουρκική λέξη, τον τεμενά. Τεμενάς και ρουσφέτι, λοιπόν, διακόσια χρόνια μετά την απαλλαγή μας από τον δυνάστη. Βέβαια, όλοι ξέρουμε πως τα πάντα είναι δοσοληψία, πως ακόμα κι ο οβολός στο παγκάρι της εκκλησίας έναντι προσδοκώμενου θαύματος δίνεται. Κλείνει η παρένθεση.
Στις λαϊκές όλοι οι υποψήφιοι κουνάνε αποδοκιμαστικά το κεφάλι τους για το ύψος των τιμών, αλλά κανένας τους δεν έχει πιάσει στο χέρι του τσάπα ή δικέλι για να δει πώς βγαίνει το ζαρζαβατικό. Μόνο πώς τρώγεται ξέρουν.
Για τους υποψήφιους ένα παζάρι είναι ένας χώρος όπου μπορούν να τσεκάρουν την αναγνωρισιμότητά τους, κάτι σαν γκάλοπ.
Κι ερχόμαστε στον κόσμο του facebook.
Όπου ο έξυπνος πολιτικός θα βάλει συνεργεία να κάνουν “λάικ” στους ψηφοφόρους, αναγνωρίζοντας πως αυτό είναι η φτηνότερη μορφή κολακείας. Είναι το σύγχρονο γλείψιμο!
Ένα άλλο συνεργείο του εκλογικού γραφείου έχει αποστολή να ανεβάζει φωτογραφίες από εκδηλώσεις όπου παραβρέθηκε ο υποψήφιος.
Επιλεγμένες, να είναι η πρώτη μούρη και όχι μια σκιά στη γαλαρία. Στο καλύτερο στασίδι στους ναούς, όρθιος με θλιμμένο ύφος στα μνημόσυνα, αγκαλιά με τον συγγραφέα στις παρουσιάσεις βιβλίων κι ας δεν έχει ανοίξει σελίδα εδώ και μήνες! Δίπλα στον κουμπάρο στις βαπτίσεις. Αν δεν είναι ο ίδιος κουμπάρος! Από κοντά και στα bazaar των συλλόγων κι ας δεν αγοράζει, τελικά, τίποτα…
Όσοι παρακολουθούν τη σελίδα ενός υποψηφίου, νομίζουν πως έχουν να κάνουν με σούπερμαν. Πώς τα προλαβαίνει όλα;
Θα άλλαζαν γνώμη όλοι αυτοί, αν τον έβλεπαν να λαγοκοιμάται στα τελευταία έδρανα της Βουλής κάποια στιγμή. Αλλά, αυτή η στιγμή θα είναι μετά την
εκλογή!
Δ. Ι.
