Βρίσκεται στήν ἐπικαιρότητα τό θέμα τοῦ λεγομένου «γάμου τῶν ὁμοφυλόφιλων» καί γίνονται πολλές δημόσιες συζητήσεις.
Ὅπως ἔχει δηλώσει ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος, ἡ Ἱερά Σύνοδος θά μιλήσει γιά τό θέμα αὐτό, ὅταν διατυπωθεῖ ἡ τελική πρόταση τῆς Κυβέρνησης.
Ἤδη, ὅμως, ἡ Ἱερά Σύνοδος ἔχει ἀποστείλει στίς Ἱερές Μητροπόλεις καί ἔχει δημοσιευθεῖ ἕνα ἐμπεριστατωμένο κείμενο τῆς Νομικῆς Ὑπηρεσίας της, μέ τίτλο «Συνοπτικές θέσεις γιά γάμο καί υἱοθεσία ὑπέρ ὁμόφυλων ζευγαριῶν».
Τό κείμενο αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό, γιατί ἀνατρέπει τά ἠθικά καί νομικά ἐπιχειρήματα πού προβάλλονται ἀπό ὅσους προωθοῦν τόν σχετικό νόμο, γι᾽ αὐτό καί θέλω νά παρουσιάσω τίς βασικές του θέσεις, στούς ἀναγνῶστες τῶν Τοπικῶν Μέσων Ἐνημέρωσης τῆς Καστοριᾶς.
Τά βασικά σημεῖα τοῦ κειμένου εἶναι:
-Ὁ λεγόμενος «γάμος τῶν ὁμοφιλόφυλων» δέν ἐμπίπτει στά Ἀνθρώπινα Δικαιώματα.
«Η κατοχύρωση του δικαιώματος γάμου στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1950) προβλέφθηκε ρητώς μόνον υπέρ του ζευγαριού άνδρα και γυναίκας. Παρόμοιο συμπέρασμα προκύπτει από το ελληνικό Σύνταγμα (άρθρο 21)».
-Δέν ὑποχρεώνει ἡ Εὐρωπαϊκή Νομοθεσία τά Κράτη Μέλη τῆς Εὐρώπης σέ θέσπιση τέτοιου μέτρου.
«Η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει εξηγήσει ότι τα ευρωπαϊκά κράτη υποχρεούνται να νομοθετήσουν για τα ομόφυλα ζευγάρια μόνον εναλλακτικούς θεσμούς αστικής ένωσης (όπως το σύμφωνο συμβίωσης που ισχύει στην Ελλάδα) και: α) δεν υποχρεούνται σε θέσπιση ομόφυλου γάμου ή δικαιώματος ομόφυλης γονεϊκότητας (υιοθεσία), β) ούτε υποχρεούνται να εξισώσουν τους εναλλακτικούς θεσμούς αστικής ένωσης που ισχύουν για τα ομόφυλα ζευγάρια με τον γάμο…».
-Δέν νοεῖται νομικά γάμος δίχως δικαίωμα τεκνοθεσίας. Παραπλανοῦν ὅσοι προσπαθοῦν νά τά παρουσιάσουν ξεχωριστά.
«Ανέφικτη η επέκταση του γάμου σε ομόφυλα ζευγάρια χωρίς δικαίωμα υιοθεσίας
Αν νομοθετηθεί στην Ελλάδα γάμος υπέρ των ομόφυλων ζευγαριών με αποκλεισμό τους από το δικαίωμα υιοθεσίας που ισχύει σήμερα για τα έγγαμα (ετερόφυλα) ζευγάρια, θα ακολουθήσει καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων…
Οποιαδήποτε Κυβέρνηση επεκτείνει τον γάμο στα ομόφυλα ζευγάρια, χωρίς το δικαίωμα υιοθεσίας που έχουν οι ετερόφυλοι σύζυγοι, ουσιαστικά μεταφέρει το πολιτικό κόστος σε επόμενη Κυβέρνηση ώστε να επεκτείνει την υιοθεσία σε συζύγους του ιδίου φύλου, αφού όμως θα έχει προκαλέσει την καταδίκη της χώρας από το Ευρ. Δικαστήριο εξ αιτίας της εσφαλμένης νομοθετικής της πολιτικής (ελλιπή επέκταση του γάμου και των δικαιωμάτων που συνδέονται με αυτόν)…
Δεν είναι τυχαίο ότι και τα 20 από τα 56 κράτη στην Ευρώπη, που έχουν εντάξει στον θεσμό του γάμου και τα ομόφυλα ζευγάρια, δεν τα εξαίρεσαν από το δικαίωμα υιοθεσίας, που προβλέπεται στο δίκαιό τους υπέρ των εγγάμων ζευγαριών.
Στις δημοσκοπήσεις τίθενται στο ελληνικό κοινό με παραπλανητικό τρόπο ξεχωριστά: α) το ερώτημα της επέκτασης του πολιτικού γάμου υπέρ ομόφυλων ζευγαριών και β) το ερώτημα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, ενώ δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν νομοθετικά ως ανεξάρτητα ζητήματα.
Και στα δύο ερωτήματα το κοινό έχει απορριπτική στάση και με μεγάλη διαφορά ειδικά στο θέμα της υιοθεσίας.
Ωστόσο, η θέσπιση γάμου δύο ταχυτήτων, με λιγότερα δηλαδή δικαιώματα για τους ομόφυλους συζύγους από όσα έχουν οι ετερόφυλοι σύζυγοι, δεν επιτρέπεται νομικά».
-Ἡ πίεση γιά τήν εἰσαγωγή τοῦ «γάμου» γιά τούς ὁμοφυλόφιλους στοχεύει βασικά στήν τεκνοθεσία, τήν ὁποία δέν ἐπιτρέπει τό σύμφωνο συμβίωσης.
«Η πίεση ακτιβιστικών ενώσεων «ΛΟΑΤΚΙ+» για την εισαγωγή γάμου υπέρ των ομόφυλων ζευγαριών στοχεύει βασικά στο δικαίωμα της υιοθεσίας, που είναι η κύρια διαφορά μεταξύ του γάμου και του συμφώνου συμβίωσης (που προβλέπεται και υπέρ των ομόφυλων ζευγαριών)».
-Στόν θεσμό τῆς υἱοθεσίας ἡ βαρύτητα καί προτεραιότητα δίνεται στήν ἀνάγκη (δικαίωμα) προστασίας καί ὁμαλῆς ἀνάπτυξης τοῦ παιδιοῦ καί ὄχι στήν ἀνάγκη κάποιου νά αἰσθάνεται γονέας.
«Η θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος παραμένει ότι τα παιδιά έχουν έμφυτη ανάγκη και συνεπώς δικαίωμα να μεγαλώνουν με άνδρα πατέρα και γυναίκα μητέρα. Κανένας κοινωνικός εκσυγχρονισμός και καμία πολιτική ορθότητα δεν μπορεί να ξεγελάσει την φυσική ανάγκη των παιδιών για πατέρα και μητέρα με υποκατάστατες λύσεις, όπως άτομα του ιδίου φύλου που υποδύονται τον γονέα Α και τον γονέα Β (δύο μητέρες, δύο πατέρες).
Όπως έχει εξηγήσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με τον θεσμό της υιοθεσίας το κράτος οφείλει να παρέχει σε ένα παιδί την κατάλληλη οικογένεια για να το μεγαλώσει, και όχι να παρέχει παιδιά σε όποιον θέλει να γίνει γονέας. Στο πλαίσιο της υιοθεσίας την προτεραιότητα έχει το συμφέρον του παιδιού που στερείται γονέων ή κατάλληλων γονέων και όχι η άποψη του ενήλικα, που πιστεύει ότι είναι κατάλληλος ως γονέας.
Στο πλαίσιο αυτό είναι νόμιμη η επιλογή του Κράτους να μην παρέχει παιδιά προς υιοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια, αφού αντικειμενικά αδυνατούν να μεταδώσουν στα παιδιά το πατρικό και το μητρικό πρότυπο και αποκλίνουν από τους βιολογικούς και κοινωνικούς ρόλους των δύο φύλων.
Τα επιχειρήματα ότι πολλά ετερόφυλα ζευγάρια (φυσικοί γονείς) αποδεικνύονται ακατάλληλα ως γονείς ή ότι δεν είναι προτιμότερο να μεγαλώνουν σε ιδρύματα τα ορφανά παιδιά (οπότε ας δοθούν σε ομόφυλα ζευγάρια) είναι απολύτως μηδενιστικά. Στο πλαίσιο του θεσμού της υιοθεσίας υποχρέωση του Κράτους είναι να βρίσκει όχι την λιγότερο κακή, αλλά την βέλτιστη λύση για την υγιή, ομαλή ανάπτυξη και κοινωνική ένταξη των παιδιών. Επίσης δεν πρέπει να παραθεωρείται ότι στην Ελλάδα υπάρχει ενδιαφέρον ετερόφυλων ζευγαριών για υιοθεσίες, όπως και ότι (όχι λίγα) ετερόφυλα ζευγάρια, λόγω των δυσκολιών να υιοθετήσουν στην χώρα μας, κατέφυγαν στην λύση της υιοθεσίας παιδιών στο έδαφος άλλου κράτους».
-Τέλος, ἡ Νομική Ὑπηρεσία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπογραμμίζει κάποιες ἀλήθειες:
«α) δεν πρέπει τα παιδιά να χρησιμοποιούνται ως εργαλείο ακτιβιστικής πίεσης,
β) η δημοκρατική Πολιτεία δεν υποχρεούται να υποκύπτει σε προσωπικές απαιτήσεις ατόμων με πολιτική εξουσία, οικονομική επιφάνεια ή προνομιακή πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης, που θεωρούν ότι δικαιούνται να μεγαλώσουν παιδί μαζί με σύντροφο του ιδίου φύλου, παραβλέποντας το ζήτημα εάν οι επιλογές της ιδιωτικής τους ζωής εξασφαλίζουν το περιβάλλον προτύπων και ρόλων, που ικανοποιεί τις ανάγκες ενός παιδιού,
γ) η θέσπιση ομόφυλης γονεϊκότητας θα διευκολύνει φαινόμενα οικονομικής εκμετάλλευσης γυναικών ως παρένθετων μητέρων,
δ) τα παιδιά δεν είναι ούτε κατοικίδια ζώα συντροφιάς για όποιον θέλει να νιώσει κηδεμόνας, ούτε «αξεσουάρ» που θα επισημοποιήσουν ή θα καταστήσουν κοινωνικά αποδεκτή μια ομόφυλη συμβίωση».
Ἀκόμη, στήν σελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, δημοσιεύεται κείμενο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, μέ τίτλο «Τά δύο φύλα καί οἱ ῾῾σεξουαλικοί προσανατολισμοί῾῾», στό ὁποῖο ὑπογραμμίζεται, μεταξύ ἄλλων, ἡ ἀλήθεια ὅτι δύο εἶναι τά βιολογικά φύλα τοῦ ἀνθρώπου, τό ἄρσεν καί τό θήλυ, καί πολλοί οἱ λεγόμενοι «σεξουαλικοί προσανατολισμοί», ἀνάλογα μέ τά πάθη τῶν ἀνθρώπων. Αὐτά δέν ἐξισώνονται.
*
Θέλω, ὅμως, καί πάλι νά ὑπογραμμίσω, ὅπως τό κάνω πολύ συχνά σέ γραπτά κείμενα καί σέ προφορικούς μου λόγους, ὅτι τά μεγαλύτερα προβλήματα τῆς Πατρίδας μας, γενικά τῆς Ἑλλάδος καί εἰδικότερα τῆς Καστοριᾶς καί τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, εἶναι τό Δημογραφικό καί ἡ ἐγκατάλειψη τῆς Ἐπαρχίας.
Γιά τά μεγάλα αὐτά προβλήματα, ὅμως, δέν βλέπουμε ἀνάλογο ἐνδιαφέρον. Καί μάλιστα, ἡ νομοθετική προσπάθεια πού συζητιέται γιά τόν λεγόμενο «γάμο τῶν ὁμοφύλων» βρίσκεται στήν ἀντίθετη κατεύθυνση καί μᾶλλον συντείνει στήν αὔξηση τῶν προβλημάτων αὐτῶν.
Ποιός ἐνδιαφέρεται παιδαγωγικά γιά τήν οἰκογένεια, πού εἶναι τό κύτταρο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῆς Ἑλλάδος καί διέρχεται σοβαρή κρίση;
Ποιός ἐνδιαφέρεται νά ἀντισταθεῖ στήν ἀντιοικογενειακή κουλτούρα πού εἰσρέει ἀπό τίς ὀθόνες τῶν τηλεοράσεων στίς ἑλληνικές οἰκίες τίς τελευταῖες δεκαετίες καί ἀρρωσταίνει τά μέλη τῶν οἰκογενειῶν μέ θύματα τά μικρά παιδιά;
Ποιός ἐνδιαφέρεται γιά τήν Ἑλληνική Ἐπαρχία, πού αἱμορραγεῖ ἀκατάπαυστα;
Τά Σχολεῖα κλείνουν τό ἕνα μετά τό ἄλλο, ἀφαιρώντας ἀπό τήν Πατρίδα τήν ζωντάνια καί τήν ἐλπίδα.
Ποιός συγκινεῖται; Καί γιατί νά συγκινηθεῖ, ἀφοῦ στά «Ἀθηναϊκά θέατρα» παίζονται ἄλλες «ταινίες»… Δυστυχῶς.
