Μια εβδομάδα μετά την στυγερή δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ και η πολιτική εκμετάλλευση του θέματος από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος δεν λέει να σταματήσει.
Η μόνη “ευθύβολη” τοποθέτηση, για μια τόσο αποτρόπαιη πράξη, προήλθε δυστυχώς από την Ευρώπη. Και συγκεκριμένα από τη πρόεδρο της Κομισιόν Ούρσουλα φον τερ Λάϊεν, η οποία λίγες ώρες μετά δήλωσε: “Η Ευρώπη αντιπροσωπεύει την ελευθερία. Και η ελευθερία του Τύπου ίσως είναι η πιο ιερή από όλες.
Οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι σε θέση να εργάζονται με ασφάλεια”.
Αν αυτά πρεσβεύει η δημοκρατική Ευρώπη, για την ελευθερία του τύπου, τότε ποια είναι η θέση της Ελλάδας στην κλίμακα της ελευθεροτυπίας, όταν μέσα σε λίγα χρόνια είχαμε μια απόπειρα και δύο δολοφονίες δημοσιογράφων; Ασφαλώς καθόλου κολακευτική για την χώρα μας!
Η δημοσιογραφία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την λειτουργία της δημοκρατίας, καθόσον αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες της.
Όταν όμως παρουσιάζονται τέτοια φαινόμενα στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία, τότε κάτι δεν πάει καλά με τη απρόσκοπτη λειτουργία της. Πολλοί είπαν ότι “γίναμε Σικάγο”, κουνώντας μελαγχολικά το κεφάλι τους. Και άλλοι πάλι ταύτισαν την ανεξέλεγκτη δράση του οργανωμένου εγκλήματος, με την πατρίδα του Εσκομπάρ!
Όμως η Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι ούτε Κολομβία του σήμερα ούτε Σικάγο τον καιρό της ποτοαπαγόρευσης. Αλλά αυτό πρέπει να το αποδείξει έμπρακτα. Και πρώτα – πρώτα αλλάζοντας το θεσμικό της πλαίσιο περί προστασίας της ελευθεροτυπίας και ελευθερίας της έκφρασης, με την κατοχύρωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.
Δυστυχώς ακόμα και σήμερα ο δημοσιογράφος αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία ως κοινός “ποινικός”, όταν η δημοσιογραφική έρευνα ενοχλήσει κάποιους υψηλά ιστάμενους. Ή ακόμα και απλούς πολίτες, οι οποίοι μεταφέρουν τις προσωπικές εμπάθειες στις αίθουσες των δικαστηρίων, για την δημιουργία εντυπώσεων και ενίοτε για την εξασφάλιση πιστοποιητικού… εντιμότητας, με μια καταδίκη του δημοσιογράφου!
Σ΄αυτές τις περιπτώσεις ακολουθεί ο ηθικός “θάνατος” του δημοσιογράφου, που πολλές φορές είναι πιο επώδυνος και πιο εξοντωτικός από τον φυσικό θάνατο! Ίσως γιατί ο στιγματισμός που προηγήθηκε “περνάει” πιο εύκολα στην κοινή γνώμη, η οποία βυθισμένη στον λήθαργο της αδράνειας, αποδέχεται αδιάφορα τον ηθικό ή φυσικό θάνατο ενός δημοσιογράφου.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα για την δημοκρατίας μας
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΙΔΗΣ
