Η απώλεια αγαπημένων προσώπων και κυρίως της μάνας μας δεν φέρει μόνο θλίψη. Φέρνει ορφανιά. Τα παιδιά ορφανεύουν από την μάνα. Όλοι σας,όσοι έχετε χάσει την μανούλα σας το ξέρετε.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τόσες χιλιάδες μέρες, τόσα πολλά χρόνια (91) κάνουν μιά τόσο λίγη ζωή. Ναι σε θέλαμε κι άλλο μανούλα. Και αγωνιστήκαμε γι΄αυτό. Μάρτυρες όλοι που σε αγάπησαν, όλο το χωριό,το Νεστόριο. Αγωνιστήκαμε με την ευλογία και βοήθεια του Θεού, μα και την ιατρική επιστήμη των εκλεκτών γιατρών του Νοσοκομείου μας, κ.Μπαλταγιάννη Στέφανο, κ.Τζιαμαλή Μάριο, κ.Ρώμα Βασιλική. (και τους ευχαριστούμε θερμά , φυσικά και τους άλλους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό).
«Μα η ψυχή δεν έχει χρόνο.., έχει μόνο φτερά… για να πετά και να προστατεύει κάτω απ΄αυτά ότι αξίζει…». Σίγουρα θα συνεχίσεις να μας προστατεύεις όλους μας.
Γιατί ήσουν σημείο αναφοράς όλων μας.
Τα μάτια σου τα φλογερά και τα μεγάλα.Το χαμόγελο σου που μας βεβαίωνε ότι υπάρχουμε. (Θα μισήσω τα μάτια μου αν πιά δεν θα καθρεπτίζουν το χαμόγελο σου). Οι εντολές σου και οι φροντίδες σου, το μεράκι για την ζωή. Η φωνή σου. Τα τραγούδια σου, που με αυτά μας νανούριζες και μας μεγάλωσες..κι ας ήτανε θλιμμένα, γιατί τα τραγουδούσες για τ’αδέλφια σου στην Τσούκα, πού ΄χασες, που φύγαν για άλλους τόπους, άλλες πολιτείες στ’ ανατολικά, τότε στον εμφύλιο και δεν επέστρεψαν πίσω ξανά.
Λάτρευες τα λουλούδια, κι είχες έναν απο τους ομορφότερους κήπους του χωριού. Και φέτος άνθισε ξανά τόσο πολύχρωμα και τον καμάρωνες απο το μπαλκόνι. Με τις μεγάλες μοβ ντάλιες, τα κόκκινα τριαντάφυλλα, τις λευκές χιονούλες και τον βασιλικό, τα κόψαμε και σου στολίσαμε με αυτά, το ακροστόλιο κρεβάτι σου..Να πάρεις μαζί σου τον κήπο σου. Να σε ευωδιάζουν στο στερνό της ζωής σου ταξείδιον. Εφυγες για εκεί που σε κάλεσε Ο Θεός να βρείς τον μπαμπά μας, όμως αυτός ο κήπος σου να ξέρεις θα μυρίζει για πάντα μαμά, το ανθισμένο αποτύπωμα σου εδώ θάναι.
Αστέρια μου, καλά μου αστέρια φωτείστε τον δρόμο της, την «μακαρίαν οδόν», οι κύκνοι σκυφτοί παραμέρισαν στη λίμνη για να περάσετε, αγγελούδια μου, να φτάσετε στην γειτονιά σας, τον Παράδεισο, «μετά των Αγίων, ανάπαυσον Χριστέ την ψυχήν της δούλης σου, ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη,ού στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Και όπως τόσοι φίλοι μας μας εύχονται, να ζήσουμε εμείς να σε θυμώμαστε, ναι δεν θα σε λησμονίσουμε όλοι μας και δυό ακόμη απώντες-παρώντες, η νύφη σου Ελένη και ο εγγονός σου Τάσος, που δεν μπόρεσαν για λόγους που γνώριζες, να είναι σήμερα εδώ,γι΄αυτό τους συγχώρησες. Θα σε θυμώμαστε μανούλα μας, γιατί όπως μας έγραψε στο μύνημα του ο φίλος μας ο Νίκος, ο αρχαιολόγος, «ότι θυμάσαι υπάρχει, ότι ξεχνάς πεθαίνει».
Του Παντελή Καρακάση
