Αυτό που μέχρι σήμερα όλοι οι Έλληνες πιστεύουμε είναι ότι η χώρα μας είναι χρεωμένη σε ξένους επενδυτές και ότι οι πολιτικοί και κατά συνέπεια ο κάθε πολίτης, ακολουθούν τις διατάξεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ώστε πρώτα να αποπληρωθεί αυτό το δημόσιο χρέος και ακολούθως να αρχίσει η ανάπτυξη. Είναι όμως το χρέος που «πνίγει» τον Έλληνα ή μήπως η άγνοια για ορισμένα απλά οικονομικά θέματα, την οποία φυσικά εκμεταλλεύονται οι ξένοι «προστάτες» μας;
Ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού χρέους, που ίσως και να φτάνει το 60%, έχει την μορφή ομολόγων. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικό χρέος. Δηλαδή, όταν η Ελλάδα εξέδιδε ομόλογα ώστε να δανειστεί, στην πραγματικότητα δεν υπήρχε δάνειο, παρά μόνο μία υπόσχεση κέρδους, μια εντελώς αφηρημένη υπόσχεση. Το δάνειο ήταν εξ’ αρχής πληρωμένο, εφόσον το πλήρωναν οι “επενδυτές”. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό ας παρομοιάσουμε την περίπτωση της Ελλάδας με έναν άνθρωπο που αναζητά ένα κεφάλαιο ώστε να ανοίξει μία επιχείρηση. Όταν λοιπόν, βρεθεί ο πρόθυμος δανειοδότης, του υπόσχεται μερίδιο στο κέρδος. Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχει πιθανότητα να μην πάρει τίποτα πίσω. Ότι όχι απλά δεν του χρωστάει αυτά που του υποσχέθηκε, αλλά δεν του χρωστάει ούτε καν αυτά που αποδεδειγμένα του πήρε. Μόνο αν κατορθώσει και βγάλει αυτά που του υποσχέθηκε, του “οφείλει”.
Όταν η Ελλάδα ζητούσε από της διεθνείς αγορές να επενδύσουν στην οικονομία της βρήκε ανταπόκριση. Κάποιοι το άκουσαν και επένδυσαν… Σε καμία όμως περίπτωση δεν της δάνεισαν. Δεν μπήκε σε υποθήκη η δημόσια περιουσία μας ώστε να αντλήσουμε χρήματα. Απλώς μοιράστηκαν χαρτάκια που έγραφαν ότι η χώρα μας οφείλει και όχι ότι χρωστάει. Γιατί αν έλεγαν το δεύτερο, τότε οι επενδυτές θα μπορούσαν να καταδικαστούν για τοκογλυφία και μαζί τους στις φυλακές να παρασύρουν και πολιτικούς που δεν ξέφυγαν από τον «πειρασμό» της διαφθοράς.
Τα χαρτάκια αυτά είναι τα γνωστά σε όλους μας ομόλογα. Θα μπορούσε κανείς να τα παρομοιάσει με ένα δελτίο στοιχήματος για έναν αγώνα ποδοσφαίρου που μπορούμε να αγοράσουμε από τα διάφορα πρακτορεία. Και τα δύο μας δίνουν πιθανότητα κέρδους αν επιτευχθεί ο στόχος μας. Έτσι, όταν υπάρχουν κέρδη, τα αποκόμματα είναι νόμιμα και πανίσχυρα έγγραφα. Όταν δεν υπάρχουν τέτοια, είναι άχρηστα χαρτιά.
Τι συμβαίνει όμως με τους περίφημους «επενδυτές-προστάτες» μας και γιατί αυτοί δεν εγκατέλειψαν την χώρα μας όταν είδαν ότι δεν πρόκειται να βγουν κερδισμένοι από αυτή την ιστορία; Ας δούμε συνοπτικά την διαδικασία ροής των χρημάτων από το εξωτερικό προς την Ελλάδα: μια ενδιάμεση τράπεζα έδινε στην Ελλάδα τα χρήματα που “ζητούσε” από την αγορά και τα χρήματα που της έδινε τα έπαιρνε η τράπεζα αυτή από τους «επενδυτές». Άρα οι τελευταίοι ρίσκαραν (και όχι δάνειζαν με τόκο όπως είπαμε) πιστεύοντας ότι τα ελληνικά ομόλογα είναι μία ευκαιρία να κερδίσουν χρήματα. Όταν λοιπόν, έφτασαν στο σημείο να βγουν «χαμένοι» από το ρίσκο τους, είπαν ότι θα δώσουν νερό στο διψασμένο θηρίο Ελλάδα γιατί ήταν βέβαιο ότι θα επέστρεφε να ζητήσει ξανά. . Δεν έχει νέο “νερό”(δηλαδή χρήμα), αν δεν πληρωθεί το προηγούμενο, ήταν η λογική που επικράτησε. Στην ουσία, οι «επενδυτές» πλήρωναν τις προηγούμενες δανειακές τους ανάγκες( αφού σύμφωνα με αυτές ενεργούσαν και επένδυαν ώστε να αποκομίσουν κέρδος), για να ξεπληρωθούν από τις επόμενες.
Όχι άδικα αναδεικνύεται το ερώτημα, γιατί οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες να φοβούνται τόσο την κατάρρευση της μικρής και ανίσχυρης οικονομίας μας. Η απάντηση κρύβεται στο ότι μία στάση πληρωμών της Ελλάδας θα δημιουργήσει ντόμινο και για τις υπόλοιπες οικονομίες της Ευρώπης. Αυτό γιατί η Ελλάδα με τη στάση της μπορεί να δώσει απτές αποδείξεις στους πελάτες των εταιριών και των τραπεζών που πούλησαν τα ελληνικά, ομόλογα ότι τους εξαπάτησαν. Φυσικά, υπάρχει απάτη, όταν βάζεις τους πελάτες σου να αγοράσουν με “χρυσάφι“ αυτό, το οποίο στη συνέχεια εσύ ο ίδιος αποκαλείς “σκουπίδι“ και “τζογάρεις“ εις βάρος του γιατί αυτό έγινε όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα…
