Άρθρο του Δημήτρη Ιατρίδη
Σαν έξαφνα ώρα μεσάνυχτ΄ ακουσθεί/ αόριστος θίασος να περνά/ με μουσικές εξαίσιες, με φωνές/ μη ανοφέλετα θρηνήσεις…
Γιατί μπορεί να είναι ο συνδυασμός ενός υποψήφιου δημάρχου, που ανηφορίζει σύσσωμα προς την πλατεία Δαβάκη με κατεύθυνση το πρωτοδικείο…
Η σκηνή αυτή – μ΄ όλο το θίασο επί σκηνής – επαναλήφθηκε αρκετές φορές μέχρι τα μεσάνυχτα της περασμένης Κυριακής, από ορισμένους υποψηφίους δημάρχους, οι οποίοι έκριναν σκόπιμο, για επικοινωνιακούς κυρίως λόγους, να αναπαραστήσουν τα περίφημα “μπουλούκια” των θεατρίνων, από την ομότιτλη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου!
Με την διαφορά ότι αντί για το “γειαξαμόρε” σαν μουσική υπόκρουση, ακούγονταν κάτι περίεργες ιαχές ρωμαϊκών θριάμβων, χωρίς κανείς να γνωρίζει τι ακριβώς θριαμβολογούσε το “μέγα πλήθος” με ελάχιστο πάθος…
Αλλά και κανείς από τους διερχόμενους δεν κατάλαβε σε τι θα ωφελούσε μια προεκλογική φιέστα στην είσοδο του δικαστικού μεγάρου κατά την ώρα της κατάθεσης του συνδυασμού στο πρωτοδικείο; Το πολύ – πολύ να εισέπρατταν μερικά επιπλέον “φάσκελα” για παρεμπόδιση της κυκλοφορίας, τα οποία θα πρόσφεραν “προστιθέμενη αξία” στον συνδυασμό κατά την ώρα της κάλπης!
Η αλήθεια είναι ότι η πλατεία Δαβάκη είχε να γνωρίσει τέτοιες ημέρες δόξας από την εποχή που ο κόσμος συνέρρεε από περιέργεια, για να δει από κοντά τον διαβόητο Παλαιοκώστα, κατά την μεταγωγή του από την αστυνομία στα δικαστήρια!
Έκτοτε μόνο κάτι καρναβαλιστές των Ραγκουτσαρίων κάνουν κατάληψη της πλατείας για να διατρανώσουν τα αισθήματά τους προς τον θεό Βάκχο.
Και να που τώρα κάποιοι άλλοι “καρναβαλιστές” διατρανώνουν την αφοσίωσή τους προς την τοπική εξουσία, με τον ίδιο όμως παραδοσιακό τρόπο!
Αν ζούσαμε στην αρχαία Αθήνα η πλατεία Δαβάκη θα έπαιρνε την μορφή της αρχαίας αγοράς σαν στέκι επιφανών πολιτικών και ρητόρων.
Ενώ αν ζούσαμε στην νεότερη Αθήνα, θα έμοιαζε της πλατείας Κλαυθμώνος, μετά την ανακήρυξη των εκλογικών αποτελεσμάτων από το διπλανό πρωτοδικείο.
Η προχθεσινή ημέρα πάντως ήταν κάτι ξεχωριστό. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να βλέπεις υποψήφιο δήμαρχο να αγορεύει σαν τον Δελαπατρίδη στα σκαλιά του δικαστικού μεγάρου και από κάτω οι υποψήφιοι σύμβουλοι να τον χειροκροτούν, χωρίς να βγάζουν νόημα μ΄ αυτά που τους λέει!
Αν ζούσε ο μακαρίτης ο Φρόϋντ θα έλεγε ότι είναι προϊόν ανασφάλειας για το επερχόμενο αποτέλεσμα των εκλογών. Διότι ο υποψήφιος που κάνει θόρυβο για να τον προσέξουν, είναι γιατί φοβάται ότι θα περάσει απαρατήρητος…
Και στην πολιτική είναι προτιμότερο να σε φοβούνται παρά να σε αγνοούν, όπως έλεγε κάποιος πολιτικός του παρελθόντος.
Υπάρχει όμως μια νοητή γραμμή που χωρίζει το αξιοπρόσεχτο από το γελοίο, η οποία είναι τόσο δυσδιάκριτη που εύκολα κανείς μπορεί να την περάσει…
Αν συμβεί αυτό τότε το αποτέλεσμα ανήκει στον επίλογο του ποιήματος που προαναγγέλει ο αλεξανδρινός ποιητής λέγοντας:
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος/ σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι/ αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις…
