Η αδυναμία των μικρών δήμων (και των δημάρχων) να προστατέψουν το περιβάλλον, αποτυπώνεται ανάγλυφα στο παρακάτω σχόλιο του συμπολίτη μας κ. Λάζαρου Νικηφορίδη
Θα βρεθεί προ δυσκολίας και αμηχανίας, ελπίζω, οιοσδήποτε κάτοικος – πολίτης των παροχθίων του Αλιάκμονος χωριών στην ενδεχόμενη καίρια ερώτηση αν του αρέσει η από πολλού χρόνου δημιουργηθείσα απαράδεκτη κατάσταση και εικόνα στην περιοχή και τις όχθες του ποταμού Αλιάκμονα, ιδίως στην έκταση που ως όμορφο δασύλλιο αντιστοιχεί στα αγροκτήματα των Τσακωνιωτών.
Και ομιλώ περί δυσκολίας αυτής της περιπτώσεων, γιατί πιστεύω, παρά την κατακριτέα αδιαφορία και αμέλεια, δεν τους απέλιπε σε τέτοιο βαθμό το φιλότιμο για το περιβάλλον, ώστε να παραμένουν “εσαεί” απαθείς. Άλλωστε, τα τελευταία 20-30 χρόνια τόσος λόγος γίνεται για το περιβάλλον και την προστασία του στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, σε διαλέξεις, σε σχολεία όλων των βαθμίδων, στα πανεπιστήμια, σε συλλόγους και σωματεία, κ.λ.π.
Σήμερα γίνεται λόγος ή και προτείνεται δημιουργία υπουργείου περιβάλλοντος. Συνεπώς άγνοια του θέματος και της σημασίας του δεν έχει τόπο.
Από το 1990 σιγά – σιγά ο καθένας, ο δείνα, εναπέθετε για την ευκολία του όπου τον… βόλευε στην εν λόγω περιοχή όσα πράγματα άχρηστα είχε να απορρίψει – παλιές συσκευές, τενεκέδες, κρεββάτια, εξαρτήματα μηχανημάτων, μπάζα, παντοία άχρηστα αντικείμενα. Έτσι δημιούργησαν με ευθύνη τους σωρούς απορριμμάτων – αφόρητη αηδία για κάθε περαστικόν από τον το κατά τα άλλα όμορφο πράσινο δασύλλιο.
Η ευθύνη βαρύνει εν πρώτοις τους τότε κοινοτικούς και μετέπειτα τον Δήμο Αγίας Τριάδας, που κανένα μέτρο προστασίας δεν έλαβε ποτέ. Αντιθέτως, “τις οίδεν ποίοις κρίμασι” εκτός τούτων, επέτρεψαν κατά καιρούς σε ιδιώτες την αμμοληψία από την κοίτη του ποταμού, με το θλιβερό αποτέλεσμα παντάπασι να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία αυτού του τοπίου και οι όχθες του ποταμού. Κάποτε, επί δημαρχίας Χρήστου Πανταζή, του είχα στείλει επιστολήν ακριβώς για το θέμα αυτό. Με είχε “καθησυχάσει…” με απαντητικήν επιστολή ότι λαμβάνονται μέτρα ικανοποιητικά…., αλλ΄ ότι είναι και θέμα συμπεριφοράς (και δεν είχεν άδικο) των κατοίκων. Απουσιάζει, φαίνεται, η ευαισθησία σε τέτοια θέματα και σχετική παιδεία. Να υπεδεικνύετο και να εζητείτο, τουλάχιστον, από τον Δήμο να ορίσει ένα συγκεκριμένο χώρο εναποθέσεως αχρήστων υλών και όχι να δημιουργηθούν οι αποκρουστικοί και στην δυσοσμία και στην θέα σωροί σκουπιδιών.
Να εικάσουμε ότι αυτή η αντίληψη και ο τρόπος επικρατεί για την ποιότητα ζωής και τα πολιτιστικά; Γιατί, δεν είναι μόνο θέμα υγείας, αλλά και αίσθηση του ωραίου και του πολιτισμού. Και να σκεφθεί κανείς ότι δόξα τω Θεώ σε κάθε χωριό υπάρχουν οι λεγόμενοι πολιτιστικοί – μορφωτικοί “ντε” σύλλογοι, ιδρυθέντες κυρίως από το 1981 και εντεύθεν. Εξαντλούν την δραστηριότητά τους, φαίνεται, να ετοιμάζουν φαγοπότι εκ σουβλακίων και άλλων κρεάτων την παραμονή (!) της Παναγίας και των Χριστουγέννων, και έτσι προάγουν… το πολιτιστικό επίπεδο του τόπου, επί παρουσία πλειστάκις και επισήμων πολιτικών και άλλων διοικητικών φορέων.
Β εβαίως και η διασκέδαση και οι παραδοσιακοί ελ-λη-νι-κοί χοροί είναι στη ζωή μας και στην κατάλληλη περίσταση. Δεν αποτελούν όμως το άπαν της δραστηριότητος ενός συλλόγου ή σωματείου.
Ας ελπίσουμε ότι αυτοί που θα μας ποροκύψουν οσονούπω από τον “Καλλικράτη”, θα εισελάσουν κεκαθαρισμένοι με νέα φέρελπιν ορμή και υγιά νοοτροπία, και θα θελήσουν να εξαλείψουν τέτοιαν απαράδεκτη εικόνα παρά θιν΄ Αλιάκμονος και άλλες παρόμοιες ασχήμιες.
