Η ανακοίνωση ότι σε κάθε υπουργείο θα υπάρχουν δύο θέσεις δημοσιογράφων για το γραφείο Τύπου προκάλεσε διάφορες αντιδράσεις.
Μάλιστα, διάφοροι βγήκαν και κατηγόρησαν τη ΝΔ γι’ αυτές τις μαζικές μετακινήσεις δημοσιογράφων προς τα υπουργεία.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ακριβώς το ίδιο είχε κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε είχαν «μετακομίσει» πολλοί δημοσιογράφοι στα γραφεία Τύπου των υπουργείων.
Και το ίδιο είχε κάνει και το ΠΑΣΟΚ πιο πριν, και η ΝΔ ακόμη πιο πριν.
Όμως, κανείς δεν μιλάει για την ουσία του ζητήματος.
Και αυτοί δεν είναι το πόσοι δημοσιογράφοι πάνε στα υπουργεία.
Το θέμα είναι πως ξεχνάμε ότι η δημοσιογραφία και η επικοινωνία δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Η δημοσιογραφία αφορά την ενημέρωση, το ρεπορτάζ, την κριτική, την αποκάλυψη, το κυνήγι της αλήθειας.
Είναι με έναν τρόπο «δομικά» απέναντι στην εξουσία.
Η επικοινωνία, είτε πρόκειται για μια επιχείρηση, είτε για ένα υπουργείο, αφορά στην παρουσίαση του έργου, την παροχή πληροφόρησης, την προσπάθεια εξωραϊσμού εάν χρειαστεί των πραγμάτων, το αποτελεσματικό πέρασμα του «μηνύματος».
Έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές δραστηριότητες που σε ορισμένα σημεία είναι και ανταγωνιστικές.
Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι είναι πρόβλημα όταν η δημοσιογραφία ξεχνά το ρόλο της και γίνεται επικοινωνία και αυτό το βλέπουμε και σε αρκετά ΜΜΕ.
Δημοσιογραφία και επικοινωνία δεν είναι μόνο δύο διαφορετικές δραστηριότητες, θα μπορούσε κανείς να πει ότι χρειάζονται και διαφορετικές σπουδές.
Οι γνώσεις επικοινωνίας, διαφήμισης και μάρκετινγκ που χρειάζεται η επικοινωνία δεν απαραίτητα αναγκαίες σε ένα δημοσιογράφο που χρειάζεται άλλες γνώσεις (όχι μόνο δημοσιογραφικής τεχνικής αλλά και δεοντολογίας).
Εγώ δεν έχω πρόβλημα εάν κάποιος θέλει να περάσει από τη δημοσιογραφία στην επικοινωνία.
Αλλά να το κάνει κανονικά και με τρόπο σαφή.
Για παράδειγμα δεν γίνεται να είναι κάποιοι στα γραφεία Τύπου και να θέλουν να συνεχίσουν να είναι στο ταμείο των δημοσιογράφων ή να ψηφίζουν στις εκλογές για τα σωματεία των δημοσιογράφων.
Γιατί κάποια στιγμή καλό είναι στη δημοσιογραφία να μείνουν οι δημοσιογράφοι.
Σέβομαι τους ειδικούς της επικοινωνίας, αλλά είναι άλλη η δουλειά τους, άλλη η δικιά μας.
Στα δικά μου μάτια όσοι θέλουν να είναι και γραφεία Τύπου υπουργείων (με κάθε κυβέρνηση, μπλε, πράσινη, κόκκινη κλπ), κομμάτων (όλων των κομμάτων), επιχειρήσεων, τυπικά ή άτυπα, όσοι δηλώνουν τυπικά δημοσιογράφοι αλλά ταυτόχρονα λειτουργούν ως άτυποι εκπρόσωποι ή «παπαγαλάκια» πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όσοι θέλουν να λειτουργούν ως άτυποι «ενδιάμεσοι» ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και τα ΜΜΕ, όσοι θέλουν να διατηρούν ταυτόχρονα πρόσβαση και στους δύο χώρους για να προωθούν «ατζέντες» ή απλώς να «υλοποιούν εντολές», θέση στη δημοσιογραφία δεν έχουν.
Καθαρές κουβέντες…
